“Obraz seçərkən intim səhnələrə qətiyyən razı olmuram” – Ruhiyyə Yusifdən etiraf

Azərbaycanın sevilən aktrisalarından biri – Ruhiyyə Yusiflə səmimi söhbət!

Onu tamaşaçılar “Məhkumlar”, “Körpünün o tayı”, “Əqrəb mövsümü-2”, “Vətəndaş A” kimi layihələrdən yaxşı tanıyır. Ruhiyyə Yusif bu dəfə Birxeber.az-a aktyorluğa gəlişindən, səhnə və ekran təcrübələrindən, rol seçərkən nələrə diqqət etməsindən danışdı. Müsahibədə həmçinin şəxsi həyat və sənət, gələcək planlar, Azərbaycan kinosunun bugünkü durumu ilə bağlı maraqlı fikirlər yer alıb.

Söhbətimizdə Ruhiyyə xanım ilk dəfə necə səhnəyə çıxdığını, kamera qarşısında keçirdiyi hissləri və gələcəkdə hansı rolları arzuladığını səmimi şəkildə açıqladı.

👉 Müsahibəni oxumaq üçün  və Ruhiyyə Yusifin sənət yolundakı maraqlı məqamları Birxeber.az-dan izləyin!

–Ruhiyyə xanım, aktyorluq sənətinə gəlişiniz necə baş verdi? Bu yola
çıxmağınızda xüsusi bir hadisə və ya şəxs rol oynadımı?

– Salam, Namiq bəy. Mənim aktyorluq sənətinə gəlişim çox təsadüfü olub. Orta
məktəbi bitirəndən sonra sənədlərimi tibb texnikumuna verdim və təhsil ödənişli
oldu deyə, oxuya bilmədim. O vaxtlar vəziyyət çox çətin idi. Söhbət 1995–1996-cı
illərdən gedir. Ona görə də tamamilə təsadüfən, bir aktyor vasitəsilə İrəvan teatrına
işə düzəldim. Çünki iş axtarırdım və bikar oturmaq istəmirdim. O vaxt İrəvan
teatrında Vidadi Əliyev – o zamanlar bədii rəhbər idi, Allah ona can sağlığı versin
– köməkçi axtarırdı. Və qismət elə gətirdi ki, mən ona köməkçi kimi işə düzəldim.
Yola çıxmağımızda xüsusi bir hadisə… Bəli, günlərin bir günü teatrda bir tamaşa
olacaqdı, uşaq tamaşası idi. Amma tamaşa hələ başlamamışdı və tamaşaçılar da
artıq beşinci dəfədir əl çalır, pərdə isə açılmırdı. Çünki aktrisa gəlməmişdi. O vaxt
həmin aktrisa İncəsənət Universitetində tələbə idi və səhv eləmirəmsə, onu dərsdən
buraxmamışdılar, yoxsa başqa bir hadisə olmuşdu, onu dəqiq xatırlamıram. Və o
rolu məcburən mən oynayası oldum, halbuki mən heç bir məşq eləməmişdim və bir
dəfə də olsun səhnəyə çıxmamışdım. Amma tamaşanı oynayası oldum, çünki
Vidadi müəllim sağ olsun, məni həmişə tamaşaların məşqlərinə baxmağa məcbur
edirdi. İşimi bitirəndən sonra həmişə deyirdi ki: “Nənəş, işini bitirdinsə, get otur
məşqlərə bax”. O qədər baxmışdım ki, məşqlərə, hər şey yadımda qalmışdı. Bütün
personajların sözləri, oyunların hamısı yadımda qalırdı. Ona görə də həmin tamaşa
məşq etmədən mənim ilk debütüm oldu həmin. Uşaq tamaşası idi, “Sehrli alma”
adlanırdı. Buna görə də mən Allahıma təşəkkür edirəm.

– İlk dəfə kamera qarşısına keçəndə hansı hissləri yaşadınız? Həyəcanı necə
aradan qaldırdınız?

– İlk dəfə kamera qarşısına 1997-ci ildə çıxmışam. Hisslər çox gözəl idi, çünki
mən çox həvəsli idim. Artıq mən teatrda işləyirdim və başa düşürdüm ki, mənə
reklamlara, filmlərə çəkilmək üçün təkliflər gələ bilər. Film təklifi təbii ki,
gəlmirdi, çünki bilirdilər ki, mən yalnız orta məktəbi oxumuşam, İncəsənət
Universitetini bitirməmişəm. Amma reklamlara çəkirdilər, yəqin görürdülər ki,
nəsə istedadım var. Ona görə ilk dəfə 1997-ci ildə mən reklam çarxlarına, sonra
təqdimat reklamına çəkilmişəm. Məsələn, birinci dəfə “7 Gözəl” gözəllik
salonunun reklamına çəkilmişəm. Həyəcan? Həyəcan… nə bilim, mən çox
məsuliyyətli adamam, ona görə də həyəcan necə gedirdisə, heç xəbərim də
olmurdu. Yəni, həyəcanı hiss eləmirdim. İş bitəndən sonra özümə gəlirdim,
deyirdim: “Bunu mən eləmişəm?” Bax, belə olurdu.

– Sizi tamaşaçılar “Məhkumlar”, “Körpünün o tayı”, “Əqrəb mövsümü-2”,
Vətəndaş A, kimi seriallardan tanıyırlar. Bu layihələrdə canlandırdığınız
obrazlar arasında sizin üçün ən doğma olan hansıdır?

– Deməli, çəkildiyim seriallardan, filmlərdən mənim üçün ən doğma olan, təbii
ki, “Məhkumlar”dır, çünki o mənim filmdə ilk işimdir. Mən orada özüm-özümə
sübut etdim ki, mən nəyə qadirəm, mən bunu bacardım. Həqiqətən, yaxşı da
alınmışdı. O vaxt “Məhkumlar” səs salmışdı. “Əqrəb Mövsümü-2” serialında isə
mən cani qadın obrazı yaratmışdım. Bu, ümumiyyətlə, çox kiçik bir roldur, amma
mən onu çox bəyənirəm. Bütün rollardan onu daha çox bəyənirəm, çünki orada
necə deyərlər, mən özümü başqa bir yöndən göstərə bildim. “Vətəndaş A” çox
sevdiyim bir serialdır, sağ olsun Elvin Rüstəmzadə, məni dəvət etdi. Ümumiyyətlə,
oynadığım bütün obrazlar, hətta “Kür Nəğmə”də oynadığım Yasəmən obrazı, yəni
bibi obrazı da mənim üçün doğmadır. “Kür Nəğmə” də çox sevdiyim seriallardan
biridir, çox təəssüf ki, YouTube-da yoxdur, yoxsa sizə oradan bəzi kadrlar
göndərərdim, amma şəkillər var.

– Obraz seçərkən daha çox nəyə diqqət edirsiniz – ssenarinin mövzusuna,
obrazın xarakterinə, yoxsa yaradıcı heyətə?

– Obraz seçərkən mən daha çox nəyə diqqət edirəm? Demək, mənim
kriteriyalarım var. Mən ssenarini oxuyuram və baxıram ki, orada, məsələn, belə
deyək, yataq səhnəsi, yaxud da intim səhnələr yoxdursa, onda razılaşıram. Məni
tanıyan rejissorlar bilirlər ki, mən siqaret çəkmirəm, içki içmirəm. İndi içkini
necəsə şirəylə yola vermək olur, amma siqaret çəkmirəm axı. Hətta bir neçə
filmdən də imtina etmişəm, orda siqaret çəkmək lazım olub. Mən ondan imtina
etmişəm ki, yox, mən siqaret çəkmirəm, belə. Yəni, ən çox bunlara diqqət edirəm.

– Sizin üçün teatr və televiziya aktyorluğu arasında fərqlərdən danışa
bilərsinizmi? Hansı mühitdə özünüzü daha sərbəst hiss edirsiniz?

– Düzünü deyim, mənim üçün ən çətini, təbii ki, teatr aktyoru olmaqdır. Orada
canlı ünsiyyətdə olursan tamaşaçı ilə, yəni orada 2-ci, 3-cü dubl olmur – orada nə
oynadınsa, odur: yəni nə göstərdin, odur. Amma özünü daha sərbəst… Əslində,
mən hər iki tərəfdən özümü sərbəst hiss edirəm, amma ən çox kinoda özümü daha
sərbəst hiss edirəm. Çünki teatrda ola bilsin, az işləmişəm, ona görə, bəlkə, belədir.
Amma yenə deyirəm, fərqi yoxdur. Obraz obrazdır. Sadəcə, teatr bir az
məsuliyyətlidir, çox məsuliyyətlidir.

– Tamaşaçıların sevgisi və rəyləri sizin üçün nə dərəcədə önəmlidir? Onların
fikirləri gələcək yaradıcılıq seçimlərinizə təsir göstərirmi?

– Tamaşaçıların sevgisini və onların rəyini mən çox vacib hesab edirəm və
onlarla ünsiyyətdə olmağı çox sevirəm. Sosial şəbəkələrdən mənə nə ünvanlasalar
– sual və ya xoş sözlər – mən onları mütləq cavablayıram, təşəkkürümü bildirirəm
onlara. Çünki bu mənə vacibdir, onların fikirləri mənim üçün, həqiqətən, vacibdir,
həm də maraqlıdır mənə, maraqlıdır ki, insanlar mənim haqqımda nə düşünürlər.
Onların fikirləri yaxşı mənada təsir göstərir. Yəni, şükür Allaha, elə bir işimiz də

olmayıb ki, pis rəylər alım. Çox şükür. Ona görə də mən tamaşaçıyla ünsiyyətdə
olmağı çox sevirəm.

– Şəxsi həyatla sənəti uzlaşdırmaq asan deyil. Ailə həyatınız yaradıcılığınıza
necə təsir edir ?

– Şəxsi həyat və sənət… Mən hələ də subay olduğuma görə, bu vaxta qədər heç
bir problemim olmayıb, yəni sənətlə bağlı deyirəm. Amma seçim qarşısında
qalsam, təbii ki, mən ailəni seçərəm. Yəni, nə vaxtsa qismət olsa, əgər ailə qursam,
təbii ki, mənim ailəm nə desə, onu edəcəyəm. Çünki mən ailəmi sənətə qurban
verən deyiləm, vermərəm də. Yəni, ailə mənim üçün müqəddəsdir, belə deyək.

– Ruhiyyə xanım, aktyorluqdan kənarda özünüzə hansı sahələrdə zaman
ayırırsınız? Hobbiləriniz varmı?

– Mən, ümumiyyətlə, itləri çox sevirəm, onlarla vaxt keçirməyi sevirəm.
Özümün, çox təəssüf ki, yoxumdur, çünki saxlamağa yerimiz yoxdur. Amma yaxın
rəfiqələrimin, tanışlarımın itləri var və onlarla zaman keçirməyi sevirəm,
dincəlirəm, bütün stressi atıram. Sonra at sürməyi sevirəm, çünki çox şükür, mən
bu sahədə professional dərslər almışam. Yəni imkan olduqca cıdıra gedirəm və
orada at sürürəm. Sonra imkan olduqca ox atıram. Bir də çoxlu qaçıram. Mən hər
səhər, hardasa 1-2 saat yürüş edirəm.

– Azərbaycan kinosunun bugünkü vəziyyəti və gələcək inkişafı ilə bağlı
fikirləriniz maraqlıdır. Sizcə, nələr dəyişməlidir?

– Azərbaycan kinosunun bugünkü vəziyyəti ilə gələcək inkişafı haqqında heç bir
fikir söyləməyəcəm, çünki nə bilim e ,məncə, heç nə dəyişmir, ona görə də heç nə
demək istəmirəm. Yəni, çox üzülürəm. Nə bilim, baxanda xarici aktyorlara, onların
vəziyyətinə və bizim vəziyyətimizə… Nə bilim, bu haqda, ümumiyyətlə, heç nə
demək istəmirəm.

– Gələcəkdə sizi hansı rollarda görəcəyik? Özünüz üçün
müəyyənləşdirdiyiniz böyük bir hədəf varmı?

– Gələcəkdə məni hansı obrazlarda görəcəksiniz, onu bir Allah bilir. Allah bilə
bilər, onu mən bilmərəm. Amma bu yaxınlarda Emil Quliyev sağ olsun, məni
“Bölmə” adlı bir seriala dəvət etdi. Orda çox kiçik də olsa, maraqlı bir obraz var.
Narkoman bir uşağın anasını oynayırdım. Hədəfim yaxşı bir filmdə oynamaqdır,
özü də baş rolda. Ümid edirəm və inanıram ki, mən öhdəsindən gələ bilərəm. Mən
özümə inanıram...